Wij staan te trappelen om jou attent te maken op het volgende:
op de volgende teksten is copy controle van toepassing. Het is dus niet toegestaan zonder toestemming van de schrijver te citeren of te herplaatsen in wat voor vorm dan ook.
Dan kunnen wij nog melden dat de columns stammen uit jaren her en een mengeling zijn van feiten en fictie dus kijk goed uit wat je met deze informatie doet.
Dank je wel.
lees de column van
februari 2009
maart 2009
juli 2009
november 2009
Hier staan alle columns van 2007!
Hier staan alle columns van 2008!
Hier staan alle columns van 2010!
In verband met de wat vlakke inauguratiespreekbeurt van Obama en de nog inspiratielozere instant vertaling ervan op nationale televisie doe ik u hierbij de juiste versie toekomen:
Beste kameraden,
Ik sta hier nederig te wezen door de grote klus die ik moet klaren, ik ben dankbaar voor het onverklaarbare en op niks gebaseerde blinde vertrouwen dat jullie in mij hebben en sta te dromen over de opofferingen van mijn voorouders. Binnenkort hoop ik wel klaar te zijn voor mijn nieuwe baan. Ik bedank Bush voor deze erfenis die mij zo makkelijk op deze plek heeft gebracht.
Ik ben natuurlijk niet de eerste die deze eed heeft afgelegd. Welnee, tientallen zijn mij voor geweest. Zij hebben deze woorden gesproken tijdens stilstaand water, naderend onweer en zelfs storm. Je zou eenvoudig gegrepen kunnen worden door de metafoor die in de voorgaande zin aan de oppervlakte ligt, maar een uitleg die een stuk aannemelijker klinkt is dat de inauguratie altijd in januari plaats vindt. Een tijd waar stilstaand water, ook wel ijs genoemd en slecht weer niet ongebruikelijk is. In deze momenten ging Amerika gewoon door waar ze mee bezig was omdat de mensen trouw bleven aan de idealen van onze voorvaderen en aan de grondwet. Hierin staat kennelijk geschreven dat hoe slecht het weer ook is, iedereen gewoon naar zijn werk moet.
Dat we momenteel in een crisis zitten blijkt wel als ik zie met hoeveel jullie hier al uren voor me staan met de handen in de zakken op een doordeweekse werkdag. We zijn in oorlog met een ongrijpbare vijand, onze economie is sterk als gelei met dank aan mijn voorganger met zijn hebberige natuur en gebrek aan inzicht. Daklozen, werklozen, faillissementen, advertenties, televisie, ruimtevaart, geschiedenis, om maar eens wat te noemen. Veel te dure gezondheidszorg, falende scholen en extensief energieverbruik: dat is waar Amerika voor staat! Het ziet er naar uit dat toekomstige generaties hierop zullen moeten inleveren.
De uitdaging die ons in de ogen kijkt is reëel. Nee, serieus! Het zal niet snel voorbij zijn, misschien duurt het wel 8 jaar, ofwel twee termijnen. Maar eens zal deze uitdaging voorbij zijn omdat we hebben gekozen voor hoop en niet voor angst. Ik hoop ook zo dat we niet met leugens en valse beloftes jullie moeten bewegen straks wederom op mij te stemmen, maar mocht dat nodig zijn ben ik bereid dat offer te brengen voor onze natie!
Tuurlijk zijn we nog jong vergeleken met de geschiedenis van de aarde, maar het is niet nodig om ons daarom kinderachtig te gedragen. We kiezen een betere geschiedenis waarin iedereen gelijk is, waarin iedereen vrij is en landgenoten, als ik zo voor mij kijk zijn we een heel eind op weg. Want bankdirecteur of automonteur, als werklozen zijn jullie allemaal gelijk. En vrij.
De weg die wij gekozen hebben is nooit makkelijk geweest. Het is nooit de weg van de weekhartige geweest, van de mensen die liever lui dan moe zijn of alleen uit zijn op roem of succes. Kijk naar de Vietnamoorlog, kijk naar ons racistische verleden, kijk naar Paris Hilton.
Onze werkende medemens is nog net zo productief als voor de crisis. Onze goederen zijn nog net zo nodig als vorig jaar, konden we ze maar betalen. De denkwijze van onze financiële experts is nog net zo inventief. Er zijn van beleggers al verzoeken binnengekomen om de belastingdienst beursgenoteerd te maken en aandelenpakketten samen te stellen van aanslagen, want dat die gaan stijgen kan ik garanderen.
Overal waar ik kijk moeten we aan de slag, het is echt Godgeklaagd. We zullen wegen bouwen en bruggen, zowel virtueel als digitaal, investeren in wetenschap en gezondheidszorg, gooien onze tanken vol met windenergie en zonnebrand.
Sommige hoor ik zeggen: dat kan toch allemaal niet? Dan zeg ik: O nee? Het staat hier toch?
Wat de cynici niet begrijpen is de aardbeving die heeft plaats gevonden in het politieke landschap. We vragen ons niet langer af of de overheid te groot of te klein is maar of het een beetje doet waar het voor aangesteld is: families aan werk helpen en vervolgens het geld dat ze ermee verdienen weer terugpakken middels betaalbare zorg. Afrekenen met belastinggeld doen we voortaan in daglicht zodat iedereen kan zien waar die zure dollars blijven.
We moeten ons realiseren dat de lappendeken Amerika een natie is van Christenen en Moslims, Joden, Hindoes en een handjevol ongelovigen. We zijn gevormd door elke taal en cultuur, afkomstig van elke uithoek van de wereld. Amerika is wat dat betreft altijd het afvoerputje van de wereld geweest met een burgeroorlog en rassenrellen tot gevolg. Dat hebben wij allemaal achter ons. Seen it, done that. Brandende kruizen en witte puntmutsen is zó negentientachtig. Om over Guntanamo maar te zwijgen. We kijken uit naar iets nieuws!
Wat betreft defensie moeten we niet kiezen tussen onze idealen en veiligheid maar ons focussen op Afghanistan. Amerika is een vriend van iedere man en vrouw, ieder kind zolang wij maar de leiding hebben. Dus we vertrekken uit Irak. De tijden dat we doen waar we zin in hebben zijn misschien voorbij, we gaan door met doen waar we geen zin in hebben: het bestoken van Afghanistan. Terwijl ik mijn rechterhand naar ze uitsteek zal mijn linkervuist ze vol op de kin treffen. Want ik ben links en ik rook! Zoals James Brown al zong: Say it loud: I’m left and I smoke! Ik rook ze uit hun holen!
Leiders die ruzie zoeken of macht vergaren via corruptie wil ik waarschuwen: jullie komen er straks bekaaid vanaf in onze geschiedenisboekjes.
Verder is het eigenlijk Jan Modaal en Mien Middelmaat die bepalen of het goed of slecht af gaat lopen met Amerika. Ga je minder werken zodat je collega zijn baan kan behouden, open je de deur voor een vriend in nood, zorg je voor de beste opvoeding voor je kind. Jullie moeten verantwoordelijkheid nemen en niet op de overheid rekenen. Dat is de prijs van burgerschap. God vraagt ons een toekomst die onzeker is vorm te geven. Tja, waarom vraagt hij ons, hoor ik jullie denken. Omdat God een Amerikaan is natuurlijk!
Als jullie denken dat dit mogelijk is door iemand te kiezen wiens vader zestig jaar geleden niet werd bediend in een Amerikaans restaurant maar alleen mocht bedienen, dan zeg ik: zestig jaar is een lange tijd jongens en meisjes. Kijk wat er kan gebeuren in zes maanden met de wereldeconomie. Maar laat ik dit zeggen: de persen pompen dag en nacht, miljoenen bankbiljetten liggen te drogen, alle banken en multinationals kunnen op mij rekenen.
Amerika. Laten de kinderen van onze kinderen zeggen dat wij -toen het erop aan kwam- het koppie niet hebben laten hangen maar met opgeheven hoofd en Gods zegen op de schouders de afgrond tegemoet traden, onze ogen gefixeerd op de horizon. Dat wij hebben genoten van de grote gift van vrijheid en aan toekomstige generaties hebben doorgegeven wat daar van over was.
Met vriendelijke groet,
Obama
Het belangrijkste nieuws van afgelopen maand is natuurlijk het neerstorten van olifant Annabel uit Dierenpark Emmen in de blubber bij het Rottepolderplein.
Reddingswerker vlak na het ongeluk
Doet mij denken aan de -door het failissement van Fokker gesmoorde- ontwikkeling van een vliegtuig dat altijd in de blubber een veilige noodlanding zou kunnen maken. Het prototype had de werknaam de modder fokker.
HAHAHAHAHA, maar nu even serieus.
Tijdens de fatale landing op 25 februari veroorzaakte de chronische gewrichtsaandoening aan Annabel’s landingsgestel een defect aan haar hoogtemeter. De piloten die het dier bestuurden reageerden hier in eerste instantie niet op, waardoor de olifant te snel hoogte verloor. Omdat ze in een greppel crashte ontstond een breuk in de nek waaruit tientallen passagiers op miraculeuze wijze naar buiten konden lopen. De olifant bleek total loss, euthanasie was de enige oplossing en het karkas bleef nog enkele weken op het weiland voor de polderbaan liggen in verband met het onderzoek.
Pieter van Vollenhoven (voorzitter van de Onderzoeksraad voor Veiligheid) maakte via deze nekbreuk zijn entree om de olifant van binnen te inspecteren en enige foto’s te maken. Hij trof naar eigen zeggen een ravage aan.
Na het bespeuren van Annabel’s zwarte doos concludeerde Pieter ook nog dat de drie koppige bemanning nogal wat te verwijten valt aangezien deze op een defecte hoogtemeter bleef kijken terwijl men zó laag vloog dat zij natuurlijk op de laagtemeter had moeten kijken. Niet voor niets neemt men deze monsterlijk ogende 3-koppige bemanning aan: het zijn nogal wat metertjes die je in de gaten moet houden en dat is met één kop nauwelijks te doen.
Uitvoerig onderzoek is nodig omdat er nogal wat vraagtekens overeind staan. Zo raakte de olifant bijvoorbeeld eerst met zijn staart de grond en dat is een behoorlijk uitzonderlijke prestatie aangezien dat nu juist het enige onderdeel van een olifant is dat geen exorbitante afmeting heeft.
Alleen over de bagage afhandeling na de crash was van Vollenhoven te spreken: iets waar Schiphol nog van kan leren. Eindelijk kon iedereen een keer meteen bij zijn koffers die uitgestalt lagen over het weiland. Ook drugsdealers zijn positief over deze versnelde landingsprocedure: nadat het toestel aan de grond staat kan men ontspannen met twee koffers cocaïne naar de bushalte wandelen zonder de poeha te ondergaan die een douane doorgaans met zich meebrengt.
Er gaan gedachten op om de grachten rond Schiphol minder diep te maken om ongelukken als deze in de toekomst te voorkomen. Omdat olifanten goede zwemmers zijn kwam iemand op het lumineuze idee de grachten met water te vullen, zoals in Amsterdam vaker gedaan wordt met grachten. Amsterdam is momenteel druk doende met de nieuwste ontwikkeling op het gebied van de luchtvaart: ondergrondse start en landingsbanen onder de noemer Noord-Zuidlijn.
Juli 2009
Doe mij een Sex on the Beach, een Coco Loco, een Bloody Mary en een Mexicaanse Griep.
Toen bij het horen van ‘Mexicaanse Griep’ de eerste associatie nog een heerlijke cocktail was, of een calorievol item uit de vitrine van uw snackjuwelier lag ik al kantje boord met uitschieters naar 37,9 graden Celsius! Inderdaad: Griepepidemie. Een vreemde variant van mie. U kent ze wel, verkrijgbaar bij menig Chinees restaurant, van die draderige slierten die u gebruikt om de saus naar binnen te krijgen en wat een treffend vergelijk met deze ziekte. Zo herkenbaar wanneer je soortgelijke slierten vanuit de longen door de keel naar buiten probeert te hoesten.
Hoewel H1N1 nog geen pandemie was ben ik toch even naar de huisarts gegaan. Ik had een week eerder namelijk El Mariachi gekeken en da’s toevallig wel een Mexicaanse film en ik wil alles uitsluiten. Bij binnenkomst in de behandelkamer zag ik een boek open liggen met een onsmakelijke foto.
‘Wat is dat dan?’ vroeg ik met een vies gezicht waarop hij antwoordde: ‘aambeien’.
(Jakkie, dat heeft die vrouw dus die net naar buiten kwam. Die werkt nota bene bij de bakker!)
Ik zeg:’Aambeien, ik dacht altijd dat die geel/zwart gestreept waren dokter’
‘Hoe dat zo dan, Rut’ zegt die dokter.
‘Nou, ze noemen ze toch zeker niet zomaar aam-beien. Maar deze is vuurrood!’
‘Ze zijn altijd vuurrood’
‘Maar waarom noemen ze die dingen dan niet vuurbeien?’
‘Je bedoelt denk ik aamvuur, Rut. In vuurbeien zit namelijk nog steeds jouw associatie met beien. Bovendien zou je in de volgende situatie terrecht kunnen komen: je loopt op straat, er komt een wildvreemde naar je toe en vraagt: ‘heb jij vuur bij je?’ waarop jij zegt: ‘Hoe weet JIJ dat?’
‘Aha’ antwoordde ik. Ik had geen Mexicaanse griep.
Dat griepepidemie klinkt als een kreet van vrolijkheid komt omdat het een anagram is van hieperdepiep, maar het heeft verder niets te maken met leuk. Het enige dat er leuk aan is, is dat je blij bent als het achter de rug is. Maar het vreemdste van het hele fenomeen vind ik nog wel dat iedereen vraagt als ze je na je ziekbed weer zien: Ben je weer beter?
Als je bedoelt beter dan hoe ik was vóór mijn ziekbed moet ik zeggen: nee. Ik ben helaas weer helemaal de oude.
Er zijn wel mensen die altijd beter uit de strijd komen maar ik ben niet zo iemand. Elke strijd laat op mij altijd zijn wonden na, lidtekens in mijn gezicht in de vorm van rimpels. Zoals jaarringen van een boom vertellen over de geschiedenis van de boom. Mijn pech is dat ik niet eerst doorgezaagd hoef te worden; van grote afstand verklapt mijn rozijnen gelaat in combinatie met mijn grijze manen dat het hier om een ervaren vijftiger moet gaan, terwijl ik in werkelijkheid nog niet eens 40 ben. Maar dat is volgende maand gelukkig geregeld.
Veertig past veel beter bij mij, ik heb genoeg meegemaakt voor iemand van vijftig en zie eruit als iemand van zestig. Ik krijg dezelfde ongelovig blik als een vrouw die er veel jonger uitziet dan ze is, alleen is het gevoel negatief zeg maar. Niet zelden moet ik middels het tonen van mijn rijbewijs mijn jonge leeftijd feitelijk maken voor degene die tegenover mij staat.
De grote voordelen van deze speling van moeder natuur liggen ver achter mij. Denk in dit geval aan vuurwerk of sigaretten halen, of een bioscoop binnen willen waar een film draait waarvan de leeftijdsgrens het je wettelijk belet. Dat voordeel is handig als je vijftien bent.
Nu spelen de nadelen steeds meer op. Als ik een kroeg in wil vraagt de uitsmijter of ik mijn dochter kom ophalen.
De meeste mensen laten me links liggen, tenzij ze 1. zo in de shit zitten, mij aankijken en denken: die heb zoveel meegemaakt, die zal wel weten hoe ik hier uit kom of 2. zo lekker jong lijken als ze naast mij staan.
Maargoed, dit hele lulverhaal is slechts de inleiding naar Michael Jackson. U kent hem vast wel want hij is wereldberoemd. Hij is gisteren overleden waarmee de helft van zijn twee grote wensen is uitgekomen. Hij wilde namelijk niet sterven en niet verouderen. En het was klap op klap voor de Jacksonfan want enkele uren na zijn overlijden werd bekend gemaakt dat ook zijn concerten komende maanden niet doorgaan. De beste man zou eigenlijk nog eenmaal 50 keer optreden tijdens de grote kindervakantie.
Opeens hadden we een excursie geboekt naar het Fort Eiland in IJmuiden. Dit is een volkomen nutteloos en mislukt project uit 1885 dat in de wind ligt te niksen, een beschrijving die voor heel IJmuiden geldt inderdaad. Windkracht 6 maakte dat deze dag tocht haar naam eer aan deed en als service doe ik hierbij een verslag van de reis om ieder ander deze martelgang te besparen.
We voeren met de Koningin Emma die kant op omdat het eiland omringd is door water. Nou heb ik Koningin Emma nooit persoonlijk gekend, maar als zij ook een roestig, rokend, niet vooruit te branden gevaarte was, gebladderd van boven en nat van onder, dan is het een treffende naam voor deze boot. Zo niet is het een misselijke grap van de eigenaar.
Eenmaal aan wal verklapte onze gids dat we meteen gingen kijken waar het eiland vroeger aan land vast had gezeten. Daar was niets meer van te zien. Het zou ook belachelijk zijn als dat eiland aan het land vast zou zitten en vraagtekens zetten bij eerdergenoemde boottocht. Wij vroegen de gids, hoe moeilijk het ook is, niet meer te verklappen wat we wel of niet zouden zien, tot we ter plaatse waren. Toch was het fijn met eigen ogen gezien te hebben dat er niets meer van is te zien dat het eiland ergens aan vast heeft gezeten, laat staan aan land.
Maar goed, we slenterden op en door bunkers en leerden al snel dat het Fort destijds binnen no-time al gedateerd was. Sterker, het was nog niet eens af of je had er eigenlijk al niets meer aan. De techniek versnelde terwijl de bouw vertraagde.
Gelukkig was daar niet veel later de Tweede Wereldoorlog en bleek het bezitten van een Fort weer helemaal de bom te zijn. Het eiland werd weer hip gemaakt door de Duitsers, maar helaas was het ook nu nog vóór oplevering reeds achterhaald.
Dit gedachtegoed heeft de Gemeente Velsen al die tijd in een warm buideltje onder de oksel gekoesterd en bij elke moeilijke beslissing in naoorlogse decennia over het hoofdje geaaid. Bewijzen hiervoor kan men terugvinden in de architectuur en stadsinrichting van de gehele gemeente.
Een mooi voorbeeld van de nutteloosheid van het Fort troffen wij in een ruimte waar vroeger kanonnen hadden gestaan die maar net verder konden schieten dan het einde van het eiland. Maar zoals we allemaal weten zijn de computers van nu, de kanonnen van toen. Had je net het nieuwste type gekocht en aangesloten, was er alweer een nieuwer exemplaar in de handel die vijf meter verder schoot.
En als je vijand verder schiet dan jij creëert hij een geografisch punt waarvan hij jou wel kan raken en jij hem niet. Dit neemt alle lol uit een oorlog weg, kan ik je vertellen. Vanuit het Fort bezien dan.
Toch hebben er jaren achtereen mensen en Duitsers de wacht gehouden op het eiland. Er was van alles aanwezig: een bakkerij, een wasserij, een keuken. Het enige waar het aan ontbrak was persoonlijke hygiëne.
Men wachtte en wachtte tot er een vijand kwam, ter zee dan wel in de lucht, om vervolgens totaal machteloos de schuilkelders in te duiken. Als het gevaar geweken was begon het wachten weer opnieuw.
En zo bleef er volgens onze gids niet veel meer over voor het Fort en werd het belangrijkste wapenfeit van het eiland de afschrikfunctie!
Tja, de afschrikfunctie.
Wij konden ons er ook niets bij voorstellen.
Of het moet zijn dat de vijand na het inspecteren van het Fort concludeerde dat wij kortzichtig en onberekenbaar waren, in staat tot het bouwen van gigantische nutteloze kolossen. Visieloze maniakken. De geldverslindendheid van het project zou kunnen bewijzen dat wij onomkoopbaar waren, dat we niets gaven om pecunia.
Meer plausibel lijkt mij echter dat de vijand bij het zien van deze vesting met moeite zijn lachen kon onderdrukken.
Unesco vond dit zo’n uniek verhaal dat het gevaarte op de Werelderfgoedlijst is geplaatst zodat iedereen ter wereld er nog tot in lengte van dagen om zal kunnen lachen.
Over lachen gesproken: nadat wij ons nog even door een kudde lachende meeuwen lieten onderschijten mochten wij weer terug naar de winderige steiger om daar een half uur te wachten tot Koningin Emma zin had ons op te halen van deze treurige steenpuist voor de sluizen van IJmuiden.
Na de excursie van drie uur dacht ik aan hen die hier ooit maanden achtereen op het Fort Eiland hebben gezeten en toen kreeg ik pas kippenvel.
